Տղաս ամունացած էր ու երեխա ուներ, բայց դժբախտ պատահարը զրկեց նրան կյանքից շատ երիտասարդ տարիքում։ Հարսս որդուս մահից 6 ամիս անց մեր տանը թողեց իր որդու ն ու գնաց իր համար նոր կյանք դասավորելու։
Շատ մեծ դժվարույամբ պահեցինք մեր թոռանը։ Ինչքան կարողացանք փորձեցինք պահովել երեխու լավ կյանքը։
Ես ու ամուսինս մեզ վրա մի կոպեկ չէինք ծախսում, որ երեխային կարողանայիք լավ պահել։ Էս ամբողջ տարիների ընթացքում թոռանս թողած մերը մի անգամ չեկավ իր տղային տենալու, անգամ չէր զանգում ու չէր հետաքրքրվում երեխայով։ Հետո իմացանք , որ ամունացել է մի հարուստի հետ։
Տարիներ անց հայնվեց ու մեզնց պահանջում էր, որ թողնենք շփվի երեխայի հետ։ Հետո էլ հղփացածի պես ասեց, որ փողով կապահովի մեզ։ Մենք արգելեցինք նրա շփումը երեխայի հետ, իսկ թոռս առանց մի էմոցիա ասեց․ «դու չկաս իմ համար,իմ մաման իմ տատին ա»։
Թոռանս իր փողերը պետք չեն, թոռանս ժամանակին պետք էր իր սերն ու ուշադրությունը․․․