Ալիկ Գևորգյանը գրել է. ԱԺ-ում հարց ու պատասխաններ լսելուց ու համացանցում մի քանիսի տհաճությունը կարդալուց,որոշ (լրագրողներն եւ վերլուծաբաններն) էլ մի կողմ,ներսս փո թորկում է։
Չեմ դիմանա, պետք է պատմեմ, դուք էլ համեմատականները գտեք։ 2011 թվականին Մոսկվայում նստած հաց֊մաց ու զրույց֊մրույց մի
քանի հոգով, մեկ էլ մարդամեկը, թե բա ախպեր սաղ հեչ, այս անգամ մի բանի ականատես եղա Հայաստանի մի քաղաքում (չեմ նշում ո՞ր, բայց սա իրական պատմություն է) մազերս բիզ֊բիզ կանգնեց։
Մարդ կբերեն մոտը, որ պրոբլեմ կա, լուծում տա, ասում է ի՞նչ հարց կա ընկեր ջան, բա էսինչ մարդը խաբել քցել է։ Ասում է պատմի եղելությունը։ Սա էլ կիսադող ձենով պատմում է, թէ հալ հեքիաթ ինչ է եղել։ Մի խոսքով, կնոջն ուղարկում է խանութպանի
մոտ որոշակի ծառայության, 1 թե 2 պարկ ալյուրով գործի դիմաց, ու սա էլ չի տալիս վարձը, օրերով օգտվում ու ամեն անգամ մի հացով տուն է ճամփում։ ժամանակ ձգելով, մի խոսքով բանը հասնում է դիվանբաշուն։ Հիմա սրանցն է֊ Էդ մի փոր հացն էլ վերջացավ, ո՞ւմ մոտ եք վազելու ա՛յ
անորակ օգտագործված ապրանքներ։
Մնացածն էլ, ամենքդ ձեր ախտորոշումը տվեք։ Բայց իրոք ո՞ր, Փաշինյանիս ցավը տանեմ։