Մարդուս գործը նենցա, որ հաճախա ինքը տանիս բացակայում, ես ստացվումա, որ համարյա միշտ տանը մենակ եմ լինում: Հերքի չի ինքը չկա, ինձ էլ չի թողնում, որ աշխատեմ, գոնե ես մի բանով զգաղվեմ, պարապ չմնամ, բայց դե ոնց կլինի, ասումա, կնիկը պիտի տանը նստի, տան գործերով զբաղվի, ես էլ հոգնել եմ արդեն:
Էն օրը էլի իրա գործերով գնացել էր քաղաքից դուրս ես էլի անկապ նստած էի , մեկ էլ իրա մոտ ընկերը եկավ, ես էդ տղային դե շատ լավ եմ ճանաչում, լավ տղայա, մեր տուն հազար անգամ եկել գնացելա, ասեց, որ մարդուս դարակից բան ունի վերցնելու, թե չէ ես զարմացա, որ էդ ժամին իմ տուն էր հասել:
Եկավ մտավ գնաց վերցրեց, մենք քլ դե ասեցին առիթից օգտվենք մի բաժակ կոֆե խմենք մի քիչ զրուցենք, վաղուց չենք տեսել, քրքրեկ տենամ հո մարդս ինձ չի դավաճանում: Էն էլ դու մի ասա, որ նենց բան եղավ, որ դավաճանը ես դուրս եկա էս պատմության մեջ:
Լավ ուշ էր արդեն, բայց մենք հլը նստած զրուցում էինք, ես լաց եղա, որ հիշեցի, որ սաղ օրը առանց մարդու եմ ու էդ 4 տան մեջ գժվում եմ արդեն, ինքն էլ տենց մի պահ եկավ կողքս նստեց, ձեռքս բռնեց, ասեց, որ ինքը ինձ շատա սիրում ու ամեն ինչ անումա, որ ես հանգիստ կյանք ունենամ, ու հենց էդ պահին մարդսա տուն մտնում ու սխալ ա հասկանում, հարձակվումա հավաքումա ընկերոջ դոշերից ու քիչ էր մնում պատերով տար, մինչև որ ամեն ինչ բացատրեցինք, հավատաց ու հանգստացավ: