«Մի քանի օրից հարազատ եղբորս բանակի քեֆը պետք է լիներ, ասացի՝ կկարողանա՞ս մասնակցել, ասաց՝ սպասիր, տեսնենք՝ ինչ է գալիս մեր գլուխը։ Ոնց որ ինչ-որ բան զգար, վերջին մի քանի օրերին միշտ տխուր էր։ Նախորդ օրն էլ իրենց հեռախոսներն էին հավաքել»,- պատմեց Դավիթ Դավթյանը։
«Կապիտանի մասին մեզ հետ չի խոսել։ Տղաներից էլ չի բողոքել, սիրում էր նրանց։ Իրենք վատ պայմաններում են եղել, լողանալու համար ջուրը դրսից են բերել։ Գազ չեն ունեցել, վառարանով են տաքացել, որի համար փայտն էլ սեփական ձեռքերով են հավաքել ու կտրել»,- նշեց Դավիթը։
Համլետի հայրը կարծում է՝ եթե կացարանը ճաղավանդակներ չունենար, տղաները գուցե կարողանային ձեռքերով կոտրել ապակին, ու գոնե մի քանիսը կփրկվեին։
«Իմ որդին շատ համեստ, բարի, լուսավոր տղա էր։ Իր նպատակն ուղղակի ապրելն էր, կյանքը շարունակելը։ Պատկերացնում էի, որ տղաս գալու է, սովորելու է, լավ ծրագրավորող է դառնալու, սիրահարվելու է, ամուսնանալու, թոռներիս եմ մեծացնելու։ Իսկ հիմա տանս բան չի մնացել, դատարկ է։ Տունս քանդվավ։ Եթե հիմա սրտիս դանակով խփեք, արյուն չի գա․․․»-, ասաց Սպարտակ Դավթյանը։
ՄԱՆՐԱՄԱՍՆԵՐԸ՝ ՏԵՍԱՆՅՈՒԹՈՒՄ
ՀԵՏևԵՔ ՄԵԶ TELEGRAM-ՈՒՄ
ՏԵՍԱՆՅՈՒԹԸ՝